Μια γνωριμία στο Κάνσας Στέισον

  Απο τον   Jianis Dimas JR.
Ήμουν κάπου. Δυτικά του Κάνσας νομίζω, έξω από ένα μπαρ.
Ήταν απόγευμα και έβρεχε δυνατά.
Ήσουν κάτω από την βροχή και χόρευες προκλητικά
Πολύ όμορφη, άγνωστη, μακρινή.

Ήσουν με κάποιον άλλον όταν σε ξαναείδα.
Πίνετε ουίσκι και μιλούσατε ψιθυριστά.
Είχες πια φύγει. Μπροστά μου ορθώθηκε ένας τοίχος αμφιβολίας.


Σε ακολούθησα μέχρι που έφτασες στο σιδηροδρομικό σταθμό.
Έπειτα μπήκες σε ένα βαγόνι.

Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δω.
Το δωμάτιο άδειο. Το μυαλό μου γεμάτο με τις σκέψεις να ταξιδεύουν στο κορμί σου.
Θυμήθηκα ένα στίχο του kris kristofferson και χαμογέλασα στο άδειο μπουκάλι που με συντρόφευε για μέρες και νύχτες στην μοναξιά που ένιωθα.
Το μυαλό μου ζαλισμένο από το ποτό ψάχνει μια τελευταία αναλαμπή έμπνευσης.

Θέλει να μιλήσει. Για πράγματα αληθινά, για μια ανύπαρκτη αγάπη, για μια όμορφη εμπειρία.
Θέλει να εκφράσει συναισθήματα που καταδικάστηκαν να μείνουν κριμένα κάτω από το πέπλο της εμπορικότητας, της μόδας και του καθωσπρεπισμού.

Τελικά πάρθηκε η απόφαση.
Για λίγη αυτοπεποίθηση και αλαζονεία δεν είναι μεγάλο το τίμημα της ντροπής.
Είμαι μέσα. Η προσέγγιση θα γίνει.

Ξέρω ότι σου αρέσει να κάνεις βόλτες με τα τρένα
Σε είδα να κάθεσαι στην τελευταία σειρά
Κάπνιζες φτηνό τσιγάρο.
Ήρθα, σε πλησίασα και σου είπα “Γεια”.

Δεν περίμενα να έχει καλή κατάληξη.

Σου έκανα δύο μαγικά τρικ και σε έκανα να γελάσεις, πίστευα ότι ήταν καλό σημάδι.
Τα πήγαινα καλά.

Μου έδωσες το τηλέφωνο σου. Σου έδωσα ένα φιλί.
Μου είπες ότι κάποτε είχες πέσει σε κόμμα.
Το άρωμα των μαλλιών σου και την γεύση από το κραγιόν σου την θυμάμαι ακόμα.